PARTER

bjj Warszawa

Parter to pozycja, przy której zawodnik klęczy na kolanach (lub choćby na jednym) i podpiera się dłońmi lub przedramionami. Walka w parterze stanowi najważniejszy element wyszkolenia zawodnika MMA (Mixed Martial Art) i tu właśnie najczęściej dochodzi do rozstrzygnięć w formule submission fighting przez duszenie lub dźwignię. W walce tej co najmniej jeden z przeciwników znajduje się w pozycji parterowej.
Trenujący style walki, polegające przede wszystkim na uderzaniu: boks, karate, kick-boxing mają najmniejsze doświadczenie w tego rodzaju walce. Walka w parterze może przynieść sukces w obronie przed przeciwnikiem groźnie uderzającym pod warunkiem, że nie zdominuje nas on swoją siłą fizyczną. Żeby tak się stało musimy górować nad nim wyszkoleniem technicznym i doświadczeniem w tego rodzaju sparingu.
W słynnej walce rozegranej w 1976 roku w japońskim Budokanie stanęli naprzeciwko siebie po raz pierwszy mistrzowie walki „uderzanej” i „chwytającej”: mistrz świata w boksie Muhammad Ali i zawodowy zapaśnik Antonio Inoki. W nierozstrzygniętej walce Inoki cały czas starał się sprowadzić ją do parteru, a Ali (tylko on miał na rękach rękawice bokserskie) zadał podczas całej walki tylko kilka uderzeń bokserskich, najczęściej w powietrze i skakał po ringu, nie dając się sprowadzić do parteru. Obaj więc zachowywali pozycję, w której się najlepiej czuli i byli nalepiej wyszkoleni. Tak też były określone przepisy tej konfrontacji, która raczej była wyreżyserowanym przedstawieniem niż spontaniczną walką.
Jeżeli chodzi o parter, to bardziej doświadczeni od ćwiczących walki typu bokserskiego są zawodnicy uprawiający walki typu zapaśniczego. W judo po sprowadzeniu przeciwnika do parteru ilość dozwolonych technik jest jednak znacznie ograniczona przez przepisy sportowe; większą swobodę dają w tym względzie: jiu-jitsu (zwłaszcza BJJ), zapasy (szczególnie zapasy w stylu wolnym) oraz sambo. Sambo (pełna nazwa to po rosyjsku „samoobrona bez broni”) powstało w ZSRR przed II wojną światową z połączenia zapasów sportowych i jiu-jitsu z technikami występującymi w narodowych zapasach licznych wtedy republik sowieckich. W samej Rosji znane były dwie ludowe formy zapasów: „w zwarciu, z uchwytem na krzyż i rękoma splecionymi na plecach przeciwnika” oraz „nie w zwarciu, z chwytami powyżej pasa i dozwolonym przerzutem przez nogi”, zwana dawniej „walką myśliwską”. Obok sambo i brazylijskiego jiujitsu do walki w parterze bardzo dobrze przygotowuje catch wrestling czyli wolnoamerykanka. Wbrew ostatniej nazwie ten rodzaj zapasów o pełnej nazwie „catch as catch can” – „chwytaj, jak możesz chwycić” rozwinął się najpierw w XIX wiecznej Anglii, a dopiero później w USA. Catch wrestling zawiera dużo kończących akcji w parterze, w tym wszystkie zabronione w judo czy zapasach sportowych. To właśnie catch wrestling stał się punktem wyjścia w USA dla pro-wrestling (professional wrestling) oraz wraz z turniejami Vale Tudo dla MMA – mixed martial arts (mieszane sztuki walki).
W Centrum MMA Warszawa techniki wzięte z catch wrestling stanowią istotną część wyszkolenia do walki w parterze.

Jiu-jitsu brasileiro de Varsóvia po portugalsku oznacza bjj Warszawa.

ブラジルの柔術 ワルシャワ – napis po japońsku oznaczający BJJ Warszawa