STÓJKA

kick boxing warszawa

Stójka w walce typu MMA (Mixed Martial Arts) może przyjmować różny charakter i najczęściej prowadzi do kontynuacji walki w parterze
Po opanowaniu podstaw boksu pierwszym rodzajem sparingu w stójce jest pojedynek bokserski, rozszerzany stopniowo o klincz i zwarcie, prowadzące do obalenia. Oczywiście na potrzeby samoobrony i pełnego wymiaru walki ćwiczymy także akcje zabronione w boksie, czego nie sposób praktykować w normalnym springu (jak ciosy poniżej pasa, w tył głowy i plecy). Boks nie uczy jednak walki w dłuższym dystansie, gdzie atakować można też nogami, a w półdystansie i zwarciu używać kolan i łokci. Tak adept Centrum MMA Warszawa przechodzi do walki karate czyli kumite. W kumite dystans jest dłuższy niż w sparingu bokserskim, większe pole trafień (choćby plecy), można też atakować i bronić się za pomocą nóg. W celu pełnego wykorzystania technik ataku łokciem (jap. enpi-waza) czy kolanem (jap. hiza-waza) prowadzony jest niekiedy sparing, który charakteryzuje boks tajski. Adept uczy się też w takiej walce podcięć i ataków na nogi, które w ogóle nie są praktykowane w boksie. W odróżnieniu od typowego sparingu karate, taekwondomuay thai czy kick-boxing, polegającego na zadawaniu ciosów i kopnięć, a po obaleniu tylko szybkim dobiciu przeciwnika za pomocą uderzenia lub kopnięcia w treningu określanym jako mieszane sztuki walki stosuje się chwyty prowadzące do obalenia, a następnie kontynuje się walkę w parterze przechodząc do trzymań, dźwigni, duszeń. Jeżeli pozwoli się przy tym na uderzanie w parterze, to dopiero wtedy mamy do czynienia z pełnym sparingiem w konwencji MMA, występującym, nie w formie treningowej, podczas walki w klatce czy też konfrontacji zawodników z różnych sztuk walki na macie lub ringu.
Oczywiście taktyka walki w stójce jest trochę inna podczas walki w klatce (np. opieranie się o siatkę i barierki w celu uniknięcia przewrócenia) niż w czasie walki w ringu (wykorzystanie lin), czy też na macie (inny sposób wychodzenia z narożnika czy możliwość przekroczenia pola walki). Odmiennym aspektem stójki jest prowadzenie walki typu sanda na podwyższonej platformie, jak ma to miejsce w sportowym wushu. Tam można wyrzucić przeciwnika z platformy, która ma wysokość 60 cm za pomocą wypchnięcia, rzutu lub ciosu.
Walka w stójce w krótszym dystansie niż w karate, a nawet w boksie to randori judo lub zapasy w stylu wolnym. Trenujący jiujitsu, judo lub aikido używają judogi (karatecy cieńszych, ale podobnych karategi), natomiast zawodnicy MMA ćwiczą najczęściej w nowoczesnych strojach typu rashguard. Walka zapaśnicza w tym stroju nie może polegać na chwytach za ubranie czy duszeniu przesuwanym kołnierzem, stąd wiele technik judo, a nawet brazylijskiego jiu-jitsu BJJ nie ma tu zastosowania.
Ciekawym doświadczeniem może być spróbowanie walki wg zasad sumo w celu rozszerzenia doświadczenia sparingowego. To także rodzaj pojedynku w stójce.

ZARYS HISTORII KICK-BOXING

            Kick-boxing to sport walki cechujący się wykorzystaniem zarówno uderzeń, jak i kopnięć. Powstawał równolegle w Japonii i w USA w latach 60. i 70. XX wieku. Z czasem rozprzestrzenił sie na cały świat i przyczynił się również do rozwoju MMA.

Na przełomie lat 50. i 60. karateka Tatsuo Yamada, szukając bardziej kontaktowych zasad do rozgrywania walk, zaprosił do Japonii tajskich bokserów. Dzięki temu Muay Thai zainteresował się karateka i promotor bokserski Osamu Noguchi, który w 1963 roku zorganizował “Karate vs. Muay Thai Fights”, gdzie zmierzyło się ze sobą po trzech adeptów każdej sztuki. Dwie walki wygrali karatecy przez nokaut uderzeniami, jedną Tajlandczyk przez nokaut łokciem. Warto zaznaczyć, że w jedynej przegranej przez Japończyków walce wystawiony został instruktor w zastępstwie nieobecnego zawodnika. Noguchi przestudiował Muay Thai i opracował nowy sport walki – kick-boxing, przy czym zaczerpnął większość technik z karate, natomiast zasady walki z tajskiego boksu. Taka forma walki bardzo dobrze przyjęła się w Japonii i przeżywała swoją złotą erę w latach 70., jednak do 1980 r. zainteresowanie nią zmalało, by odrodzić się dopiero w 1993 wraz z założeniem organizacji K-1.

Pod koniec lat 60. część amerykańskich karateków szukała bardziej kontaktowych formuł. Doprowadziło to do powstania full-contact karate. Pierwsza taka walka została rozegrana w 1970 roku, a wygrał ją Joe Lewis. Wśród wczesnej generacji zawodników znaleźli się też m.in. Benny „The Jet” Urquidez, który osiągnął jeden z najlepszych rekordów w historii z 6 tytułami mistrza świata w 5 kategoriach wagowych czy Bill „Superfoot” Wallace – niepokonany do końca swojej kariery, ze świetnymi kopnięciami lewą nogą. Z europejskich fighterów tamtego okresu warty wspomnienia jest Dominique “The King” Valera, znany ze znakomitych podcięć i kontrowersyjnego zachowania podczas zawodów. Na początku zasady nie zawsze były jasne, jednak stopniowo ulegały zmianom i podziałom, a z full‑contact karate wyodrębnił się kick-boxing.

Korzenie tego sportu walki w Polsce sięgają lat 80. W początkowym okresie, ze względów politycznych, treningi odbywały się nieformalnie. Prekursorem tego sportu walki był Andrzej Palacz, karateka współpracujący z prekursorem karate w Warszawie Tomaszem Piotrkowiczem, wtedy prezesem Studenckiej Federacji Karate. Pierwsze kluby kickboxingu postawały właśnie w klubach studenckich. Polski Związek Kickboxingu został zarejestrowany dopiero w 1989 r. Pomimo krótkiej historii i trudności na starcie, w naszym kraju rozwinęło się wielu znakomitych zawodników, jak np. Marek Piotrowski czy Przemysław Saleta.

Typowe dla tego sportu techniki to m. in.:

  • uderzenia pięścią (proste, sierpowe, z dołu, backfisty)
  • kopnięcia (proste, boczne, okrężne, opadające, obrotowe, z wyskoku)
  • kopnięcia kolanami.

W kick-boxingu można wyróżnić rożne formuły walki, charakteryzujące się odmiennymi zasadami. Są to m.in.:

  • full contact    (american) – dozwolone są uderzenia i kopnięcia z pełną siłą powyżej pasa, zabronione łokcie i kolana, 3 rundy po 2 minuty, minimum 8 kopnięć na rundę
  • low kick  (international) – full contact z low kickami, bez minimalnej ilości kopnięć
  • K-1 – dozwolone są wszystkie kopnięcia i uderzenia z wyjątkiem łokci, 3 lub 5 tur po 3 minuty
  • semi contact – ograniczona siła uderzeń i kopnięć, starcie przerywane po czystym trafieniu (walka na punkty typu szermierczego)
  • light contact –  walka ciągła, w której oceniana jest technika zawodników (walka typu boserskiego)
  • light kick – dozwolone uderzenia i kopnięcia z ograniczona siłą, zabronione łokcie i kolana.