JIU-JITSU

Jiu-jitsu, a bardziej po japońsku ju-jutsu oznacza łagodną, miękką sztukę walki. Pierwszym twórcą był podobno legendarny lekarz Akyama, który badał ciało ludzkie, także pod kątem możliwości walki wręcz. Zaobserwował on zimą, jak pękają gałęzie wiśni pod wpływem wiatru i ciężaru osadzającego się na nich śniegu, podczas gdy wiotkie gałązki brzozy uginały się tylko na wietrze, a śnieg z nich się zsuwał. Sformułował on i wprowadził w życie zasadę „ugiąć się, żeby zwyciężyć”. Jiu-jitsu słynie z wykorzystania podczas walki siły napastnika do obrony. Przekierowanie tej siły, wytrącenie wroga ze stanu równowagi i zręczne powalenie na ziemię to domena jiu-jitsu i sportu, który z tej sztuki walki powstał pod nazwą judo (droga zwinności).
Jiu-jitsu uprawiali samuraje jako uzupełnienie umiejętności walki bronią. W zależności od stylu dominowały techniki rzutów, podcięć, dźwigni, trzymań lub uderzeń. Oryginalną drogę obrały szkoły Shinkage-ryu Jujutsu, gdzie walczono wręcz także w zbroi samurajskiej. Zapasy (grappling) w zbroi samurajskiej nazywano yoroi kumi uchi. Oddzielną umiejętność stanowiła sztuka wiązania obezwładnionego przeciwnika oraz używanie takich narzędzi w walce, jak yawara (krótka pałeczka).
Techniki jujitsu składają się z chwytów (kumi), rzutów (nage), trzymań (osae), dźwigni (kansetsu), duszeń (shime), nacisków na punkty witalne (kyusho), uderzeń (uchi) oraz kopnięć (keri).
Wraz z upadkiem epoki samurajów kryzys przeżywały wszystkie japońskie sztuki walki, w tym i jiu-jitsu. Jigoro Kano (1860 – 1938) zebrał techniki różnych szkół, wyeliminował niebezpieczne i nieskuteczne wg niego i przekształcił sztukę jiujitsu w nową metodę szkolenia i nowy sport, zwany judo. Judo od olimpiady w Tokio w 1964 r. jest sportem olimpijskim. Mekką judoków z całego świata jest Kodokan w Tokio, który odwiedził shihan Tomasz Piotrkowicz z synami w 2008 r.
Shihan Piotrkowicz rozpoczął samodzielne treningi jiu-jitsu w 1970 r. na podstawie książek – podręczników z Niemiec, trenując z dwoma kolegami ćwiczącymi judo i jednym uprawiającym zapasy. W dwa lata później zafascynował się karate, porzucając na długie lata jiu-jitsu. Podczas wieloletniej aktywności na polu karate poznawał też mistrzów uprawiających jiu-jitsu, judo czy tez aikido i włączających te techniki do swoich szkół walki, jak np. Okuyama (karate i judo), Obata (shinkendo i aikido), Kubota (karate i jiujitsu).
Mistrz Kubota opracował pod koniec lat dziewięćdziesiątych nową szkołę walki kubojitsu, która stała się punktem wyjścia do stworzenia Centrum MMA Warszawa (po opracowaniu przez shihana Piotrkowicza z synami: Michałem i Jakubem metodyki zgodnej z technikami boksu i grapplingu i wprowadzeniu specjalnych kasków, chroniących głowę przed urazami). Shihan Piotrkowicz uczestniczył zarówno w treningach pierwszej grupy kubojitsu w dojo Kuboty w Los Angeles, jak i w pierwszych pokazach i treningach prowadzonych przez Mistrza za granicą. Michał Piotrkowicz i Jakub Piotrkowicz są jednymi z pierwszych zagranicznych instruktorów, którym mistrz Kubota nadał stopień mistrzowski – czarny pas w Kubota jiu-jitsu.

 

柔術 ワルシャワ – Jiu-jitsu Warszawa
napis po japońsku oznacza jiu-jitsu Warszawa. Jiu jitsu oznacza dosłownie sztukę ustępowania, sztukę łagodności lub sztukę miękkości; jū – miękkość, łagodność, giętkość, elastyczność, jutsu – sztuka, technika. Jiu-jitsu Warszawa.